ป๊อง เธอมาทำอะไรที่นี่นะ? Hey! What are you doing in London?

‘มาเรียนไงมาเรียน … (อ่าๆ บวกเที่ยวนิดหน่อย)’

ความตั้งใจเมื่อ 3 ปีที่แล้วตอนเดินทางออกจากไทย คือแค่นี้จริงๆ

‘…รีบเรียนรีบกลับเน๊อะ…กลับไปทำDisserที่ไทยชิวๆ'

(ถามว่าได้กลับมั้ยยย กลับฮะ 10 วันถ้วน…ละเขียนได้กี่เวิร์ด – 100 words ถ้วน จาก 15,000!!! 😅)

ย้อนนึกกลับไปละก็ขำ ดูวันนี้สิ หน้าหนาวปีที่ 3 แล้ว (เออ ปีนี้หนาวสุดตั้งแต่อยู่มาเลย วันนี้ก็ 0 องศา!) นั่งตอบอีเมล ประชุมวนไป พูด/อ่าน/เขียนภาษาอังกฤษมากสุดในชีวิตของเด็กคนนึงที่เรียนโรงเรียนไทยมาตลอดชีวิต…

ก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดจะมาเรียนต่อเลยด้วยซ้ำ ก็อยากเป็นสถาปนิก ก็ได้เป็นแล้วสมใจ งานที่ทำตอนนั้นก็สนุก แม่เราเองนี่แล่ะที่คอยถามตลอดว่าไม่อยากเรียนต่อหรอ (ขอบคุณแม่มากๆ ค่ะ…ไม่มีสมบัติอะไรที่มีค่าเท่าความรู้จริงๆ) เราเองก็ตอบแม่กลับตลอดว่า ถ้าไม่เจออะไรที่อยากเรียนจริงๆ ก็จะไม่เรียนต่อแล้ว เพราะส่วนตัวคิดมาตลอดว่าการจะเป็นสถาปนิกที่ดี ประสบการณ์การทำงานสำคัญกว่า ไม่เห็นต้องมาเรียนต่อเลย

…จนมาเจอ MSc Technology Entrepreneurship ของ UCL นี่แล่ะ (ชื่อคอร์สอาจทำให้สับสนและดูไฮโซวว มีความเทคโนโลยี – จริงๆ ก็ไม่ได้ขนาดน้านนน :P) อ่านหลักสูตรละแบบ…เออ นี่แล่ะอนาคต นี่คือสิ่งอยากเรียน อยากได้ความรู้ด้านนี้ เอามาต่อยอดความรู้ทางสถาปัตย์ของตัวเอง…

โอเค ยื่นใบสมัคร ที่เดียวไปเลย (เห้ยย เอา IELTS 7!! ภาษาอังกฤษของสถาปนิกอย่างเราก็นะ ห่างหายการเรียนมานาน สอบไป 4 รอบจ้า…-,-”) ลุ้นๆ ว่าจะได้ไม่ได้…ยื่นช้า กว่าจะรู้ผล เกือบมาไม่ทันเปิดเทอม เรียนพรีไรไม่ทันทั้งนั้น มาถึงลอนดอน 3 วันก่อนเปิดเทอม Phew…

…วันแรกในห้องเรียน…

โอ้ววววมายก๊อดดดด วอทเดอะัคแอมดูวอิ้งเฮียว๊ะ!!! ฟินเทคคืออารายยย…บีเอมซีคืออารายยย…เอ็มวีพีคือเี้ย….อารายยยยย….

ผ่านมาแล้ว 3 ปี ชีวิตดำเนินไปแบบปกติมาก สิ่งแปลกประหลาดในวันนี้เมื่อสามปีที่แล้ว กลายมาเป็นคำปกติธรรมดาในบทสนทนาประจำวัน…รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็น -ป๊องเวอชั่น 2017- ไปซะละ อินโนเวทีฟสุดในชีวิตละ…

Entrepreneur กะ Architect แอบเป็นส่วนผสมที่ลงตัวนะเออ…

Entrepreneur นี่มันยังไงนะเนี่ย มันสอนกันได้? การตัดสินใจเมื่อสามปีที่แล้วเปลี่ยนชีวิตสถาปนิกโลวเทคคนนึงไปมากขนาดนี้ได้?

MSc TE! What have you done to me???